23 Juni 2017, Vrijdag
Met de metro gaan we naar Battery Park, dat is het zuidelijkste puntje van Manhatten. Hiervandaan vertrekken de ferries naar Staten Island en naar Liberty Statue. Via internet kun je een kaartje kopen, inclusief een bezoek aan de ‘crown’ van het beeld. Eigenlijk is dit een bewijs voor een kaarjte, het kaartje moet je laten printen in Clinton Castle waarbij tevens je ID gecheckt wordt. Daarna ga je door een security check die identiek is aan wat je op vliegvelden ziet. Het weer is minder als gisteren wel droog, maar erg heiig zoals je op de foto ziet.
Vervolgens met de boot naar Liberty Island, het is rustig want het is nog vroeg. We waren om 7 uur vertrokken en om kwart voor acht in Battery Park. In princiepe mag je zo lang op het eiland blijven als je maar wilt.
We luisteren eerste en stuk van de audio tour en gaan vervolgens het beeld in. Daar is een museum over het ontstaan van dit beeld. Detail: Om in het beeld te komen moet je eerst je backpack in een kluisje opbergen. En (ik zou zo langzamerhand ‘uiteraaard’ willen toevogen) werkt het weer eens niet. Je moet ongeveer 8x een biljet invoeren voordat het apparaat het accepteerd. Dan wordt een kluisje ontsloten via een vingerafdruk-scan. Nodeloos om te melden dat bij het ophalen van onze backpacks de scan het kluisje niet opende, en ook al niet van de mensen voor ons. Goed werkende electronica of systeem ontwerp is iets wat in NY ver te zoeken is. Maar er is altijd wel een aardige medewerker die het probleem oplost.
Voordat je het beeld in kan, ga je door een tweede security check. Na een stuk van het museum gezien te hebben klimmen we naar boven. Dit zijn vrij normale trappen. Dan kom je uit op een punt waar tevens een ballustrade is. Het vervolg naar boven is anders. Een lange en heel smalle wenteltrap waar slechts 1 persoon per traptree langs kan.
Hier zie je nogmaals hoe de koperen platen gebogen zijn en aan het middenframe hangen. Dus eigenlijk is dit hele beeld erg dun en zorgvuldig is de vorm gemaakt door metaal te buigen, dus geen betonnennen gietwerk.
De weg terug naar beneden gaat via een andere wenteltrap van hetzelfde type. Het is een aardige klim naar boven. Ondertussen zie je hoe het beeld eigenlijk gebouwd is. Het zijn koperen platen die via allerlei op maat gebogen bevestigingsstukken aan het dragende frame zijn bevestigd.
Hier zie je het ‘keerpunt’ bij de crown.
Bij de kroon is geen zaal of iets dergelijks. Het zijn een aantal ramen die klein zijn, waar je langs loopt om via de andere wenteltrap weer naar beneden te gaan. Uiteraard na het nemen van wat foto’s en wat andere families op de foto gezet te hebben. Er is hier erg weinig ruimte. De weg naar beneden loopt een stuk makkelijk als het geklauter omhoog door zo’n smalle trap.
Foto vanuit de kroon.
Beneden aangekomen weer een audio tour player opgehaald, want die moest ingeleverd worden. Je mag alleen een camera mee nemen naar boven. Eerst denk je nog wat een onzin, maar als je die trap gezien hebt snap je waarom dat inderdaad wel een goed idee is.
We lopen nog wat rond en pakken dan de ferry naar Ellis Island.
Dit is het eiland waar alle immigranten tot 1954 verplicht langs moesten voor de bepaling of ze in mochten reizen, of teruggestuurd werden. Bij terugsturen was de rederij verplicht deze mensen weer retour te nemen op eigen kosten. Redenen om niet toegelaten te worden waren ingegeven door “iemand moet zich kunnen redden zonder hulp” en “er mogen geen besmettelijke ziekten binnenkomen”. Dus als je gehandicapt bent, of geestelijk niet helemaal helder, of totaal geen geld had, of ziek, dan werd je retour gestuurd.
Het kwam voor dat hierdoor families gescheiden werden, nadat die een reis van 3 weken in het ruim van een schip hadden gezeten. Dat wist ik ook niet, maar het gaat om enorme aantallen mensen, die opeengepakt op schepen zaten met slechts heel weinig baggage. De hal van het ‘keuringsgebouw’ op Ellis Island is vrij groot en moet heel imposant overgekomen zijn op de immigranten.
Pas in 1954 is dit complex gesloten en in verval geraakt. Veel later (jaren 70) is het ‘herontdekt’ en gerestaureerd. Tegenwoordig wordt het door 3 miljoen bezoekers per jaar bekeken. In dit hoofdgebouw zitten veel ruimtes die vroeger voor keuring gebruikt werden, en nu als museum. Het is groot, je loopt daar niet maar zo even doorheen.
Van alle indrukken zijn we aan eten en koffie toe. Hierna pakken we de ferry terug naar Battery Park. We lopen naar het 9-11 memorial nu we toch in de buurt zijn. Er wordt hier nu nog gebouwd, maar het museum en de twee gaten in de grond waar de twee WTC towers hebben gestaan zijn af. Die twee gaten zijn indrukwekkend, ze hebben dat mooi onworpen en gebouwd. Langs de rand metalen platen met daarop alle namen, dan een soort van waterval die meters omlaag gaat. Dit in de vorm van de omtrek van de oorspronkelijke gebouwen. Vervolgens loopt het water naar het midden om daar verder naar beneden te vallen, je kunt nergens zien hoe diep het is. Heel indrukwekkend, alsof het leven wegloopt de aarde in.
Voor een idee hoe diep deze waterval is: Er staan mensen langs de kant te kijken.
Henk & Vera Blog 